Анчин-түүгч

Анчин түүгч, идэш тэжээлчин гэдэг нь олон нийтийн дунд, эсвэл өвөг дээдсээс уламжлагдан ирсэн амьдралын хэв маягийн дагуу хоол тэжээлийн ихэнхийг эсвэл бүхэлд нь хоол хүнсээ хайж олох, өөрөөр хэлбэл, байгалийн гаралтай эх сурвалжаас хоол хүнс цуглуулах замаар олж авдаг хүн юм. Ялангуяа зэрлэг идэш болох ургамлуудаас гадна шавьж, мөөгөнцөр, зөгийн бал, шувууны өндөг, эсвэл идэхэд аюулгүй ямар нэгэн зүйл, эсвэл ан агнуураар (зэрлэг амьтдыг хөөх, барих, алах, загас барих гэх мэт). Энэ нь бүх идэштэн сээр нуруутан амьтдын дунд түгээмэл байдаг. Анчин цуглуулагч нийгэмлэгүүд нь газар тариалан тариалж, тэжээвэр амьтдыг тэжээхэд голчлон тулгуурладаг суурин газар тариалангийн нийгмээс ялгаатай боловч амьдралын хоёр хэв маягийн хоорондох хил хязгаар нь бүрэн ялгаатай биш юм.
Ан агнах, цуглуулах нь хүн төрөлхтний түүхийн 90-ээс доошгүй хувийг эзэлдэг байгалийн ертөнцөд анхны бөгөөд хамгийн тогтвортой амжилттай өрсөлдөх чадвартай дасан зохицох явдал байв. Хөдөө аж ахуйг зохион бүтээсний дараа өөрчлөгдөөгүй анчин цуглуулагчдыг дэлхийн ихэнх хэсэгт газар тариалан, бэлчээрийн мал аж ахуйн бүлгүүд нүүлгэн шилжүүлж, эзлэн авав. Баруун Еврази даяар МЭӨ 4000 онд л газар тариалан, металлургийн нийгэмлэгүүд анчин цуглуулагчдыг бүрэн сольсон юм. Технологийн дэвшилтэт эдгээр нийгэм ой мод багатай газруудад илүү хурдацтай өргөжин тэлж, анчин цуглуулагчдыг илүү шигүү ой руу түлхсэн. Зөвхөн дунд ба хожуу хүрэл зэвсгийн болон төмрийн зэвсгийн нийгэмлэгүүд л хамгийн шигүү ой модтой бүс нутагт байрлах эцсийн бэхлэлтэндээ анчин цуглуулагчдыг бүрэн орлож чадсан юм. Хүрэл ба төмрийн үеийнхнээсээ ялгаатай нь неолитийн үеийн нийгэмлэгүүд шигүү ойд оршин тогтнох боломжгүй байсан ба Зэсийн үеийн нийгэмлэгүүд зөвхөн хязгаарлагдмал амжилтанд хүрсэн.