Дундад зууны Исламын шинжлэх ухаан

Дундад зууны үеийн Исламын шинжлэх ухаан нь Исламын алтан эрин үе буюу Аббасидын халифатын Багдадын эзэнт гүрэн, Кордобавын Умайяадын эзэнт гүрэн, Севильгийн Аббасидууд, Саманидууд, Зияридууд, Буйидуудын үед буюу МЭ 786-1258 оны хооронд хөгжиж, практик хэрэглээнд ашиглагдаж байсан шинжлэх ухаан юм. Исламын шинжлэх ухаан нь одон орон, математик, анагаах ухаан зэрэг өргөн хүрээний сэдвийг хамарч байв. Үүний зэрэгцээ алхими ба хими, ургамал судлал ба газар тариалан, газарзүй ба газрын зураг зүй, нүд судлал, эм судлал, физик болон амьтан судлал зэрэг сэдвүүдийг судалж байсан.
Исламын шинжлэх ухаан нь практик хэрэглээ болон ойлголтыг гүнзгийрүүлэх зорилгоор хөгжиж байв. Жишээлбэл, одон орон судлал нь залбирах чиглэл буюу Киблаг тодорхойлоход ашиглагдаж байсан. Ургамал судлал нь газар тариаланд хэрэглэгдэж, Ибн Бассал, Ибн ал-Ауам нарын бүтээлүүдэд тусгагдсан байдаг. Газарзүйн ухаан нь Абу Зайд ал-Балхи-г нарийвчлалтай газрын зураг гаргахад тусалж байжээ. Математикчид болох Ал-Хваризми, Авиценна, Жамшид ал-Каши нар алгебр, тригонометр, геометр болон Араб тоог хөгжүүлсэн. Исламын эмч нар салхин цэцэг, улаан бурхан зэрэг өвчнийг тайлбарлаж, олон төрлийн эмийн ургамал болон химийн нэгдлүүдийг ашиглан эм бэлтгэх аргыг тайлбарлаж байв. Исламын физикчид болох Ибн Ал-Хайтам, Ал-Бируни нар одон орон, механик болон оптик судлалд онцгой хувь нэмэр оруулж, Аристотелийн хөдөлгөөний онолыг шүүмжилж байжээ.
Дундад зууны үед Исламын шинжлэх ухаан нь Дундад тэнгисийн бүс нутаг болон бусад алслагдсан бүс нутагт олон зууны турш өргөн хүрээнд цэцэглэн хөгжиж байв