Андрей Бакич

Андрей Бакич
Андрей Бакич
	;
Бүтэн нэр	дэслэгч генерал Андрей Степанович Бакич
Төрсөн газар	Черногори
Нас барсан газар	ЗХУ, Новониколаевск
Ажиллагаа/салбар	Явган цэрэг
Тулалдаанууд/дайнууд	Дэлхийн нэгдүгээр дайны тулалдаанууд,; Оросын иргэний дайн,; Сибирь дэх тулалдаанууд,; Шинжааны тулалдаанууд,; Баруун хязгаарын тулалдаанууд,; Толбо нуурын бүслэлт

Андрей Степанович Бакич (серби. Андрија Бакић; 1878 онд Черногорт төрж, 1922 онд Новониколаевск нас барсан) — Оросын хаант улсын дэслэгч генерал цолтой цэргийн жанжин.

Намтар[засварлах | кодоор засварлах]

Тэрээр 1878 онд черногор гэр бүлд (баримт бичигт албан ёсоор серби гэж тэмдэглэсэн байна) төрсөн. Александр Сербийн хааны нэрэмжит Белград хотын 3-р гимназид 6-р анги төгссөн.

1899 оны 7-р сард Сербийн хаан I Милан Обреновичийг алах халдлагад гар бие оролцсон гэж шүүгдээд тус улсаас хөөгдөн гарчээ.

Улмаар тэрээр Орос руу гарч, 1900 оноос Замоскийн 60-р явган цэргийн ангид алба хаажээ. Одесса хотын явган цэргийн Юнкер сургуулийг төгссөн (1902). 1902 оноос ахлах дэслэгч цолтой Алс Дорнод руу шилжсэн байна. Зүүн Сибирийн 8-р буудлагын анги (1902-1905, 1906-1910), Зүүн Сибирийн 41-р буудлагын анги (1905-1906), Зүүн Сибирийн 5-р буудлагын ангид (1910-1913) алба хааж байжээ.

1905 онд Орос-Японы дайнд оролцсон байна. 1906 оноос дэслэгч, 1910 оноос штабын ахмад цол хүртсэн байна. 1913 онд өвчний улмаас цэргээс халагдаж, Монгол дахь Орос-Монголын худалдааны нөхөрлөлд явуулын худалдагчаар ажиллаж байжээ.

Дэлхийн нэгдүгээр дайн[засварлах | кодоор засварлах]

Дэлхийн 1-р дайн эхэлснээр тэрээр явган цэрэгт элсэж, дараа нь Сибирийн 56-р буудлагын ангид шилжин орсон байна. 1914 онд Лодзийн ажиллагаанд оролцож, анх рот командлаж, дараа нь батальоны командлагч болжээ. 1914 оны 11-р сарын 3-5-ны өдрүүдэд батальоны удирдаж Гомбин хотын ойролцоо гурван өдрийн турш Германы цэргийн довтолгоог няцааж, байр сууриа хадгалж чадсан. Үүнийхээ төлөө тэрээр Оросын "Гэгээн Георгийн одон"-гоор шагнагджээ. 1914 оны 12-р сард тэрээр Сочачев хотын ойролцоох тулалдаанд шархаджээ.

1915 оны 5-р сарын 30-нд Польшийн нутаг дэвсгэрт болсон тулалдаанд тэрээр эр зориг гаргаж, Гэгээн Георгийн 4-р зэргийн одонгоор шагнагджээ.

Тэрээр ахмад, дараа нь дэд хурандаа цол хүртжээ. 1916 оны 4-р сард түүнийг Сибирийн 53-р буудлагын ангид шилжүүлж, Хойд фронт дахь Бауска руу довтлоход оролцсон байна. 1916 оны 12-р сард хурандаа болсон сардаа тэрээр дахин шархадсан. 1917 оны 1-р сард Сибирийн 55-р полкийн командлагчаар томилогдсон ажээ.

Оросын Иргэний дайн[засварлах | кодоор засварлах]

1918 оны хавар тэрээр Улаан армийн нэг хэсэг болох Самара хотын гарнизоны дарга байв. Үүний зэрэгцээ тэрээр далд офицерын байгууллагын нэг хэсэг байв. 1918 оны зун Самараг Үндсэн хурлын гишүүдийн хорооны ардын арми эзэлсний дараа тэрээр энэ армид элсэв. Тэрээр Сызрань мужид ажиллаж байсан отрядуудыг удирдаж, 1918 оны 7-р сарын 24-нөөс 2-р явган цэргийн дивизийн дарга байв. Үүний зэрэгцээ тэрээр Бузулук мужийн Ардын армийн цэргүүдийг удирдаж байв.

1919 оны 2-р сараас 1920 оны 1-р сард Оренбургийн Цагаан армийн 4-р Оренбургийн армийн корпусын командлагч. Корпорацийн хүч (2047 жад, 2707 сэлэм, 90 пулемёт, 5 буу) энхийн үеийн явган цэргийн дэглэмийн хүчнээс арай л илүү байв. 1919 оны дөрөвдүгээр сард хошууч генерал цол хүртэв. "Армид үзүүлсэн хувийн эр зориг, үйлчилгээнийхээ төлөө" түүнийг штабын дарга, хурандаа (тэр үеийн хошууч генерал) И.И.Смольнин-Тервандын хамт Оренбургийн казак армийн казакуудад элсүүлжээ.

Түүнийг А.И.Дутов 1919 онд дэслэгч генерал болгожээ. 1920 оны 3-р сард Оренбургийн отрядыг (хуучнаар Оренбургийн арми) (10 мянга гаруй хүн) толгойлж байхдаа Чугучак хотын ойролцоо Хятадын хилийг давж, Шинжаанд очоод хөл хорионд орсон байна. 1921 онд генерал А.И.Дутовыг алсны дараа тэрээр армийн командлагч болсон бөгөөд 1920 онд тэдний цэргийн тоо эрс цөөрсөн: 6 мянга орчим хүн Орос руу буцаж, зарим нь Алс Дорнод руу явах зөвшөөрөл авчээ. Тэрээр цэргүүдийнхээ сахилга батыг сэргээхийн тулд маш их хүчин чармайлт гаргасан. Үйл явдалд оролцогчдын нэгний дурсамжаас үзэхэд "Бакичийн отрядын сахилга бат нь хатуу байсан бөгөөд бие махбодын шийтгэл, баривчлах, цаазаар авах зэргээр Бакичийн эрх мэдлийн эсрэг байсан цэргүүдийг шийтгэдэг байсан".

Монголд[засварлах | кодоор засварлах]

Бакич нь Сибирь дэх цагаантны нөлөө бүхий удирдагч байсан бөгөөд Оренбургийн армийн үлдэгдлээс цэргийн анги бүрдүүлэн удирдаж Монголд цөмөрсөн цагааны генерал юм. Тэрээр Толбо нуурын бүслэлтэнд оролцсон ба түүний дараа 1921 оны 10-р сард Улаангомын дэргэд Хатанбаатар Магсаржавын цэрэгт бууж өгсөн байна. Тэд нарыг 1922 оны 2-р сарын 3-нд зөвлөлтийн төлөөлөгч П.А.Севастьяновт хүлээлгэн өгсөн юм. Бууж өгсөн 3000 гаруй цэргийн ихэнх нь Сибирийн замд хөлдөж үхжээ. Генерал А.Бакич болон генерал И. И. Смольнин-Терванд, хурандаа С. Г. Токарев ба И. З. Сизухин, штабс-капитан Козьминых, корнет Шегабетдинов нарын 5 генерал оролцсон 19 офицерийг 1922 оны 5-р сард Новониколаевск хотод (өнөөгийн Новосибирск) Зөвлөлтийн эрх баригчид шүүн 6-р сарын 17-нд буудан хороожээ.

Сонирхолтой баримтууд[засварлах | кодоор засварлах]

Генерал Бакич нь серби гаралтай хүн юм.
А.Бакич нь подпоручикээс генерал болтол дэвшсэн хүн бөгөөд биечлэн дайралтыг удирддаг байсан тул хаант засгийн олон одонгоор шагнагдсан.
Генерал Дутовыг алуулсны дараа Шинжаанд ухран орсон Оренбургийн армийг толгойлон бараг зэвсэггүй 8000 хүн бүхий энэ отрядын хүчээр Шар сүмийг дайран эзэлж байсан.

Мөн үзэх[засварлах | кодоор засварлах]

Гадаад холбоос[засварлах | кодоор засварлах]